متن سخنرانی دکتر لطیف پدرام در مجلس نماینده گان پاکستان

بسم الله الرحمن الرحیم

جناب رییس،عزت مابان محترم، حضار گرامی!

                                                 السلام علیکم ورحمت الله وبرکاته !

اجازه بفرمائید، از نام مجلس نمایندگان افغانستان، به گونه کل شورای ملی، دولت و مردم افغانستان به مناسبت، فرصت فراهم آمده، برای دومین گفت و گو اعضای مجلسین دولت جمهوری اسلامی افغانستان و دولت جمهوری پاکستان در راستای گفتگوهای سودمند 29و30مارچ2011از مجلس، دولت و مردم برادر پاکستان سپاسگزاری نماییم.

حضار گرامی!

روابط افغانستان با پاکستان پس از تاسیس این کشور در سال 1947میلادی با فرود و فرازهای زیادی روبروبوده است. با وجود دشواری ها وهرازگاه تنش ها در روابط هر دو کشور، به عنوان دو مردم مسلمان وهم فرهنگ، جز دو دوران گسست های جدی، دوران بعد از کودتای 1357وسلطه جنبش طالبان برکشورما، رابطه کماکان، ادامه یافته است. ایجاد تنش در مناسبات دولت ها و حکومت های ما،هرچند، بر فضای عمومی وافکار عامه مردمان هر دو کشور بی تاثیر نبوده. اما، باز مردمان ما رابطه برادرانه و اسلامی خود را پاسداری نموده وبه دشمنی با یکدیگر بر نخاسته اند؛ قطعا پدیده یی بوده است سزاوار احترام و تحسین و فراتر از مناسبات متعارف و دیپلوماتیک میان دولت ها. خواست مردمان مسلمان هر دو کشور برای تعمیق و گسترش هرچه بیشتر همکاری ها با یکدیگر، خواست درست و قابل ستایش است آن ها می خواهند، فضای اصلی مسلط بر روابط بر دولت های ما، فضای فرهنگی باشد. هر  دو ملت مسلمان ما از جنگ و خشونت شدیدا آسیب دیده اند. مهاجرت ها، چه خارجی و چه داخلی، کوچ وکوچ کشی های مداوم از محلات نا امن به محلات و قلمرو های امن تر مردمان ما را خسته ساخته است. مردم صلح و برادری و رفاه می خواهند. دولت های ما می باید به خواست برحق مردمان شان لبیک بگویند.

عزت مابان محترم!

افغانستان و پاکستان، نیز منطقه ما به تمامی، در مسیر تحولاتی قرار گرفته اند، که دیگران می خواهند، سر نوشت پایانی آن را رقم زنند. به سر منزل مقصود رساندن کاروان، در صحاری توفانی یی که با آن روبرو هستیم ولابد می باید آن را طی کنیم، به اندیشه هایی راهبردی استوار واستفاده هوشمندانه از خرد و دانایی کهن آسیایی و تمدنی ما نیازمند می باشد. گفت وگوهای درون پارلمانی ما به چیز بسیار مهمتر و ارزشمند تر ازهمکاری های متعارف اقتصادی، بازرگانی، فرهنگی، اطلاعاتی و سیاسی ما نیازمند است. وآن عبارت است از گزینش استراتژی کارا و اخلاقی معطوف به یک دانایی عمیق و تفکر ریشه دار، آن سان که در خور تفکر بزرگ دینی و آسیایی ما باشد. همه ما عضو سازمان ملل هستیم وجهان ما بدون مفاهیمی که در حقوق بین الملل و روابط بین المللی تشخیص شده است، تعریف نمی شود. اما به همراهی و همکاری با کشور های جهان ضرورت داریم، همکاری و روابط عادلانه و متقابلا مفید. روابطی که حیثیت های ما به تمامی ومنصفانه لحاظ شود. اما بگذارید صریح بگویم از این بابت که امور مر بوط ما را بیگانه گانی بیرون از حوزه آسیایی، تمدنی ما هدایت و رهبری می کنند، احساس شرمساری می نمایم چرا که چنین وضعی را در شان ملت های مان نمی دانم. ملت هایی که علامه اقبال ها وعلامه سید جمال الدین ها و... داشته اند. آیا به راستی موقع آن نرسیده است که با آگاهی کامل به خویشتن باز گردیم؟ فصلی سنگینی خطرناکی استٰ، کمتر اتفاق افتاده است که ملت ها و دولت های ما در مسیر چنین پیچ و خم های دشوار گذار تاریخی قرار گرفته باشند. وخامت اوضاع را کاملا درک می کنم. ما راهی نداریم جز این که هوشیارانه کشتی های مان را به سواحل امن برسانیم، یا فرمان روایی بیگانه گان را بپذیریم. ما به همزیستی عادلانه کشور ها و مردمان منطقه مان، حسن همجواری و همسایگی های نیک، نیاز مند هستیم. خوشبختانه همه زمینه های آن را در اختیار داریم. فقد مدیریت کار آمد و شایسته نیاز داریم – مدیریتی که در سیاست گذاری، امر اخلاقی، خوبی و نیکی برای مردم و مظلوم ترین لایه ها و اقشار جامعه را مد نظر بگیرد. به سلامتی، امنیت، آموزش و پرورش، کاریابی و اشتغال و رفاه های آن ها توجه داشته باشد. سیاست در زمان ارسطو بخشی از اخلاق بوده است و در آموزه های علامه اقبال و ایمانویل کانت نیز بخشی از اخلاق است. فقد با چنین سیاستی می توانیم در مسیر رستگاری و خیر اعلی گام برداریم.

در زیر این سقف شخصیت های گرد آمده اند که منتخب مردمان شان هستند. بیش از هر مرجع و مقامی مسوول اند، راه روش های درست برای رسیدن به اهداف عالی را نشانی کنند و نشان بدهند. دیالوگ اعضای پارلمان های هر دو کشور افغانستان و پاکستان، با استفاده از یک عقلانیت انتقادی سازنده می تواند راه حل های زیادی برای برون رفت مشکل های موجود میان دو کشور فراهم کند. سر خط های گفت و گو های اول اعضای پارلمان هر دو کشور را به طور مکتوب در اختیار دارم. نمی خواهم به یکایک آن ها بپردازم. چون حتم دارم در جلسه های که رو برو داریم، آن بحث را بارور وعمیق خواهم ساخت. درعین حال نمی خواهم نا گفته بگذارم که جمهوری اسلامی پاکستان در ده سال پسین برای باز سازی افغانستان در سطوح قابل ملاحظه وارجمند پروژه های زیادی را به ثمر رسانده و پروژه های زیاد دیگر در دست اجرا دارد. خدمات و کمک های دولت پاکستان عرصه های زیادی را اختوا کرده اند. راه سازی، آموزش وپرورش، چاپ کتاب درسی برای دانش آموزان، خدمات بهداشتی، خدمات کشاورزی، مواد غذایی وغیره. مردم ما این همکاری ها را فراموش نمی کنند. اما در عین حال توقع مردم افغانستان به مراتب بیشتر از این هاست. و آن این است که دولت جمهوری اسلامی پاکستان، برای ایجاد صلح وثبات که نیاز انکار ناپذیر مردم افغانستان است که رهبر جهاد و مقاومت مردم افغانستان استاد برهان الدین ربانی خواهان آن بود، کاملا ما را در این زمینه یاری رساند. چرا که بدون صلح وامنیت، وبا وجود آویخته بودن شمشیر داموکلس جنگ، همه دستاورد ها و زحمات مردمان و استاد شهید می توانند با خطرنابودی روبه روشوند. بدون شک صلح و امنیت در هر دو کشور راه برای پیشرفت و شکوفایی فراهم می کند واین برای هر دو کشور مطلوب ومقبول است. از 29و30 مارچ2011تا اکنون یعنی در فرصتی و فاصله یی میان گفتگو های اعضای پارلمان های هر دو کشور موضوعات مهمی اتفاق افتاده وشکل گرفته، که ما را ملزم می سازد با دقت و باز بینی کامل نسبت به سر نوشت مان عمل کنیم. هیات پارلمانی ما با حسن نیت کامل این گفتگوهای پارلمانی را ارج میگذارد و بر استمرار و دوام ضرورت آن تاکید می کند. بنابراین سر آن نداریم که بر نکاتی انگشت بگذاریم، که ملال انگیز باشد، مگرآن که برای رسیدن به راه حل ها و شناسایی راه های برون رفت از مشکلات و نیز ضرورت اعتماد سازی، طرح آن ها ناگزیر باشد.

خانم هاوآقایان!

رسیدن به صلح وثبات اما کار آسانی نیست. اعتماد سازی هم به ابراز نیات صادقانه در عمل وابسته است. این درست است که رسانه های همگانی و اتخاذ تدابیر همسو میان رسانه ها می توانند ذهنیت هاوافکار عامه را در جهت تفاهم و یکدیگر فهمی بسیج نمایند؛ اما به طریق اول و قبل از هر چیزی می باید، درعمل فاکت ها و حقایقی را در اختیار رسانه ها قرار بدهیم، که درستی پیام و سخن رسانه ها را بربتابد. برای تامین صلح، تمامی موانع باز دارنده تاریخی میان دو کشور ونیز مشکلات امروزی را باید شناسایی کنیم. زیاده طلبی از هر دوسو، در مناسبات هر دو کشور، کوشش های ما را برای حسن همجواری خدشه دار می سازد. باید واقع بین باشیم. خواسته ها و مناسبات ما باید روشن، شفاف باشند. راه حل مشکلات بدون شک گفتگواست. پارلمانهای ما مراجع با صلاحیت برای گفتگو هستند. این مهم است که برای منازعات مرزی یعنی خط مرزی دیورند که پیوسته از ایجاد دولت پاکستان تا امروز مردم افغانستان به یک قضیه پایان یافته و حل شده فکر کرده اند به تمامیت ارضی شما احترام گذاشت و هم چنان رفع سوظن، پیوسته ابتکار به خرج بدهیم ومسایل را مورد بحث قرار دهیم. اما مهمتر از آن نگاه کردن به نتایج عملی گفت وگوهاست. امیدوارم در جر یان مباحثات ودیالوگی که روبروداریم ببا روش های دقیق وارزیابی های کارشناسانه بسنجیم از مجموع آنچه در گفتگوهای پارلمانی قبلی (گفتگو میان اعضای پارلمان های مان)عنوان کرده بودیم، چند مورد آن را در عمل تحقق بخشیده ایم؟

آیا فیصله ها ورایزنی های قبلی در سطح اجرایی پیگیری شده اند؟ اگر نتیجه رضایت بخش باشد. مکلف هستیم تدابیر جدی تر و در آن کاملا عملی اتخاذ نماییم. چه مکانیزمی برای پی گیری تصامیم در اختیارداریم اگر داریم کار آمدبوده است؟ باید مسوولانه بیاندیشیم و مجالی ندهیم قدرت هایی که در فکر گسترش سلطه ی اقتصادی و نظامی خود در منطقه ی ما هستند ، بهانه بیشتر برای حضور دوام دار خود به دست بیاورند. باید فرصت ها و بهانه ها را از چنگ آن ها برباییم. رسیدن به چنین هدف قطعا به همکاری های آگاهانه و دلسوزانه ی دولت ها و ملت های منطقه ی ما مربوط می شود. سرزمین های ما نباید به پایگاه های اجنبی در امور یک دیگر مبدل شوند. امید واریم که مساعی مشترک ما چنان شرایطی فراهم کند، که فراتر از رفع ویزا برای اعضای پارلمان های مان برویم، از اتباع  و شهروندان مان در یک حوزه بزرگ تمدنی چیزی مثل اتحادیه اروپا رفع ویزا نماییم. آرزوها وهمت های مان را بزرگ بسازیم چنان که شایسته فرهنگ ما و تمدن ما است. گفت وگوهای اعضای پارلمان های ما باید افقی را به این گسترده گی در برابر خود قرار بدهد. کار دشواراما نا ممکن نیست. فرصت ها و زمینه های آن را باید بسازیم.

برای این دور از گفت وگوهای اعضای  پارلمان های مان از خدای متعال موفقیت آرزومی نمایم. و در پان چند مورد بسیار مهم است که باید به آن در جای دیگر به آن پرداخت: یکی همکاری برای باز رسی پرونده ی قتل استاد شهید و نگاهی تاریخی و حقوق به مساله مرزی دیورند که به امید خدا در جای دیگری به آن خواهم برداخت.

از توجه شما سپاسگزارم